“خیره‌شدن در دوردست”

زن جوانی روی کاناپه لم داده است. چشمانش به نقطه‌ای نامعلوم در دوردست خیره شده‌اند. غم و افسردگی در چهره‌اش مشهود است. شاید او به خاطر خاطراتی از گذشته یا آینده‌ای نامعلوم، در فضایی دیگر فکر می‌کند.

کاناپه، با رنگ‌های خاکستری و نرمی‌اش، او را در آغوش می‌گیرد. پنجه‌های او، به آرامی روی پارچه‌ی کاناپه می‌خوابند. شاید اینجا، در این فضای آرام، او به دنبال پاسخ‌هایی به سوالاتی نامعلوم است.

در دوردست، نور آفتاب به آرامی از پنجره‌ها می‌تابد. زمان، در حال جریان است، اما او به آن توجهی نمی‌کند. او در دنیای خود، در دوردست، به خودش می‌پرسد: “چرا؟”